روضه و توسل به حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام اجرا شده شام غریبان۱۴۰۳به نفسِ حاج محمد رضا طاهری

غروب بود و تنی چاک چاک در صحرا
غروب بود و تنی روی خاک در صحرا

غروب بود و روان،خونِ پاک در صحرا
غروب بود و شبی ترسناک در صحرا

غروب بود و زمان هجوم و غارت بود
غروب بود و شب اول اسارت بود 

بیا به روضه‌ی قبل از غروب برگردیم
که زیر سُم نشده لاله کوب، برگردیم

نبود روی تنش سنگ و چوب، برگردیم
نداشت زخم و تنش بود خوب، برگردیم

نوشته‌اند مقاتل، دروغ باشد کاش
بُرید خنجر قاتل، دروغ باشد کاش

*بچه ها هممون بیاییم اینطوری فک کنیم...*

گمان کنیم که او هم زره به تن دارد
گمان کنیم که یک کهنه پیروهن دارد

که جای سالم و بی زخم در بدن دارد
گمان کنیم که این کشته هم کفن دارد 

*این از همه مهم تره...*

گمان کنیم که هرقدر غصه و غم هست
کنار زینب کبری هنوز مَحرم هست

چقدر روضه‌ی جانکاه، کربلا دارد
چقدر داغ جگرسوز، نینوا دارد

رسیده دشمن و چشمش مگر حیا دارد! 
برای روضه‌ی زینب بمیر، جا دارد

غروب بود و مقاتل که روضه‌خوان بودند
مَحارم حرمش بین ناکسان بودند

امام ظهر به نی بود و آیه بر لب داشت
امام عصر دهم بین خیمه‌ها تب داشت

اگرچه دختر حیدر غمی معذَّب داشت
هوای معجر خود را همیشه زینب داشت

* این روضه دیگه برا فرداس...*

تمام دخترکان را سوار محمل کرد
برای رفتن خود گریه کرد و دل دل کرد

نداشت محرمی و مثل شمع سوسو زد
به نیزه‌ی سر عباس خواهری رو زد

گمان کنیم که چون دست را به پهلو زد

*میخوای ببینی چجوری زینب سوار شد...*

برای خواهرِ ارباب، ناقه زانو زد

گذشت کرب و بلا، روضه‌ها نگشته تمام
هنوز مانده مصیبت، امان امان از شام

#شاعر: محسن ناصحی

ای خسته‌ی لب تشنه‌ی از حال رفته
رفتی و بعد از رفتنت خلخال رفته

رفتی ندیدی خواهر پرده‌نشینت
مانند حیدر در دلِ جنجال رفته

طوری شکستم در همین یک ساعت انگار
از عمر بی تو بودنم صد سال رفته

یک ماهه، شش‌ماهه به پشت خیمه دفن است
برخیز که دشمن به استهلال رفته

رفتند طفلان پا برهنه بین صحرا
خار مغیلان هم به استقبال رفته

گفت: حسین جان! 
از رنگ و روها می‌توان فهمید این را
در این هیاهو چه کسی گودال رفته

وقتی عروسک هست دست شمر یعنی
در غارت خیمه همه اموال رفته

*آزاد شد آب و... حسین جان! بذا یه خبر خوبم بهت بدم...*

آزاد شد آب و اسیران جان گرفتند
آزاد شد آب و رباب از حال رفته

* همه رو آروم کرد. زیر یه خیمه نیم سوخته همه رو جمع کرد. به سختی بچه ها رو بی بی امشب داره مدیریت میکنه.  یه وقت دید پشت خیمه ها یه صدا ناله داره میاد. هی داره این خاکا رو زیر و رو میکنه. میگه خانم همین جا دفن کرد این بچه رو. هرچی می گردم پسرم نیست. چنان داره ناله میزنه، حضرت زینب گفت، عروس مادرم! رباب جان! من اینا رو به سختی آروم کردم. چرا اینطوری داری داد میزنی؟ گفت خانم دست خودم نیست. تا حالا که آبو بسته بودن، علی که تو بغلم بود شیر نداشتم بهش بدم. حالا که یه جرعه آب بهم دادن، الان که شیر دارم دیگه شیرخواره ندارم...*

آزاد شد آب و رقیه کاسه در دست
دنبال لب های تو تا گودال رفته

گروه شعر یا مظلوم

*امشب خیلی خانم اذیت شد. هی گشت یک به یک بچه ها رو سرشماری میکنه. امانت های برادر. خیلی هاشون که زیر دست و پا جون دادن. وقتی سرشماری میکرد، بی بی نگاه کرد دید دو تا از بچه ها نیستن. به خواهرش حضرت ام کلثوم گفت: عزیزم بلند شو! باید دوباره بریم بگردیم. دوتا لیف خرما روشن کردن، تو این بیابون، تاریک، ترسناک. هی یک به یک رفتن دیدن زیر دو تا بوته خار بچه ها دست گردن هم انداختن، هر دو جون دادن. بدن بی جان یدونه شون رو زینب گرفت، یدونه اشو ام کلثوم. دوباره اومدن نشستن، سرشماری کردن، بعضی ها شاخصن. یه بعضی ها رو آدم میشمره حواسش نیس. اما خب یه شیرین زبون داره این قافله مثه رقیه. تا نگاه کرد دید رقیه نیست. یهو بی بی از جا بلند شد. پاشو رقیه نیست. پاشو باید بریم دنبال رقیه. سه ساله حسینم. همینطور داره میاد، بی بی صدا میزنه، با اون صدای بی جوهر. رقیه جان! عزیز دلم! اینقدر گشت گشت دید صداش از کنار گودال میاد. اومده کنار بدن بی سر. عمه اومد بغلش کرد، عزیز دلم! تو اینجا رو چطور پیدا کردی؟ چطوری اومدی کنار گودال؟ گفت عمه، هی صدا میزدم أبتا! دیدم از این جا یه صدایی میاد. هی میگه نَفْسی... جونم...دشمن میگه. وقتی خیمه ها رو آتیش زدن، دیدم از وسط این خیمه های آتیش گرفته یه دختر بچه دامنش آتیش گرفته. دوان دوان اومد بیرون داره میدوئه. با پاهای برهنه رو خارها. دنبالش افتادم. یه وقت دیدم از ترس دستشو رو سرش گذاشت. اولین حرفی که زد گفت: ای مرد ما بابا نداریم. گفتم کاری باهات ندارم. اومدم آتیش دامنت رو خاموش کنم. اینا که از اینا مهر و محبت ندیدن. هی با تعجب نگاه میکرد. من آتیش دامن رو خاموش کردم، دیدم انگار یه چیزی میخواد بگه. اما دل دل میکنه نمیگه. گفتم چی میخوای ؟ بگو. گفت بگو ببینم تو خورجین اسبت یه مقدار آب پیدا میشه؟ سه روزه اینا آبو بستن. رفتم یه ظرف آب دستش دادم. دیدم هی نگاه به آب میکنه. هی داره اشک میریزه. گفتم مگه تشنه نبودی؟ چرا آب نمی خوری؟ گفت: به من بگو راه گودال از کدوم طرفه. هنوز صدا بابام تو گوشمه. هی میگفت آه! جیگرم داره از تشنگی میسوزه...*