مدح و توسل به امیرالمومنین حضرت علی علیه السلام اجرا شده به نفس کربلایی مجتبی رمضانی

صلی الله علیک یا امیرالمومنین 

روزی که تو را آفرید صورت آفرین 
 بر آفرینش خود گفت آفرین

  صورت نیافریده چنین صورت آفرین 
 بر صورت آفرین و چنین صورت، آفرین

 چه خوب شد که سایه سرم ابوتراب شد
  نصیب ذره مهر بی‌کران آفتاب شد
 
 گرفته است آشیان به روی چشم عرشیان
 کسی که خاک پای قنبر علی حساب شد

بزرگتر از این دروغ در تمام دهر نیست 
که رفت سائلی به سوی حیدر و جواب شد

تلاوتی که آخرش ختم نشد به نام او
مقام قاریش فقط بارکش کتاب شد 

کبوتری که از حوالی نجف گذشته بود
خبر رسید فاتح نبرد با عقاب  شد

 علی و مصطفی دو نور واحدن در غدیر
 علی برای جانشینی خود انتخاب شد

سپرده دست او خدا  اداره امور را 
مگیر خورده بین ما علی خدا خطاب شد 

برای مدح نور باید از خدا کمک گرفت
 و گرنه ذره کی مردگوی آفتاب شد

 محبت ابوتراب را که جار می‌کشم 
 قلوب بی‌قرار را سر قرار می‌کشم

 هر آنچه بوی مرتضی دهد به چشم می‌نهم
 هر آنچه بوی او نداد را به دار میکشم

 من از دقایق من از دقایق نخست بازگشت
 از نجف برای مستی دوباره انتظار می‌کشم

ز خاندان او  کریم‌تر کسی ندیده است
 اگر که منتی کشم از این تبار می‌کشم
 
 اگر مرا نخواست زحمتی نمی‌دهم به او
 خودم گلوی خویش را به ذوالفقار می‌کشم

 به عشق دیدن علی بهشت را نظر کنم  
بدون او من از بهشت هم کنار می‌کشم 

 گناه من اگر دلیل خجلت علی شود
 به روز حشر خویش را به دار  می‌کشم 

اگر وصال او فقط بوقت مرگ ممکن است 
برای مرگ انتظار بیشمار می‌کشم