روضه و توسل به حضرت ایا عبدالله الحسین علیه السلام اجرا شده شب چهارم محرم۱۴۰۳به نفسِ حاج میثم‌مطیعی

خوب‌ رویان چو عَلم بر سرِ راهی بزنند
رهِ صد قافله دل را به نگاهی بزنند

دل‌ سپیدان چه خوش است آن‌ که 
به صحرا چو زهیر
خیمه در منظرِ چشمان سیاهی بزنند

*شب چهارمه؛شب اصحابه...به حق اون آقایی که هرجا امام حسین بار و بنه به زمین میگذاشت؛پرهیز داشت امام حسین رو ببینه یک جا دیگه مجبور شد. با پسرعموها نشسته، داره غذا می خوره.یه وقت پرده خیمه کنار رفت...قاصدالحسین آمد...صدا زد:یا زهیر! اَجِب اباعبدالله! آقام کارت داره...آقام صدات کرده...این قاصد از طرف امام حسین آمد...ولی شاید ته دلش یه غبطه ای به زهیر خورد؛زهیر آقام کارت داره...آقام دوست داره...بیا...*

گر پسندِ دلشان افتی و منظورِ حضور
به دمی راهِ دلت گر چه نخواهی بزنند

به یکی مصرعِ برجسته که از حرّ شنوند
قلمِ عفو به دیوان گناهی بزنند

*بیا...بیا...تو فقط بیا...
صدبار اگر توبه شکستی باز آی...*

وقتی رو زمین افتاد،آقا رو صدا نزد.یه وقت این دستای مهربون، سر رو از روی خاک بلند کرد؛روی دامن گذاشت" فجعله یمسَحُ التراب عن وجهه"خاک از صورتش می گرفت...صدا می زد: " انت الحر کما سَمَّتک اُمُّک"خدا مادرت رو رحمت کنه عجب اسم خوبی برات گذاشت*

روحِ عشاق چو احرامِ محبت بندند
هاله گردند و طوافِ رخِ ماهی بزنند

بس که آیینۀ وصل‌اند، شهیدان حسین
خبر از زخم ندارند که آهی بزنند

دلِ ما در هدف تیرِ کمان‌ ابرویان
همه تن،سینه سپر کرده الهی بزنند!

شاعر: ذوقی اصفهانی