مدح خوانی و توسل ویژۀ میلاد امام حسین(ع) بنفسِ کربلایی حسین طاهری

باز پیوند دل وصبر گسستم با اشک باز پیمانه پندار شکستم با اشک باز در پرده اخلاص نشستم با اشک باز درخانه دل پنجره بستم با اشک

دوختم چشم از این پنجره ،من بر کرمش چنگ انداخته بر پنجره های حرمش....حسین

حرم اوست که از عرش اعلی خوبتر است قبله جان ودل مردم صاحب نظر است به ضریحش نگران چشم امید بشر است از چراغش همه دم نور خداجلوه گر است

ماهمه پر ز سوال وحرمش مسئول است زیر آن بقعه مرفوع دعا مقبول است امشب از چیست ؟که عالم به سرود آمده اند قدسیان صف به صف از عرش فرود آمده اند دربر ختم رسولان به درود آمده اند عشق وعقل وادب آنجا به سجود آمده اند

چرا؟ تا بگویند به او مژده ی میلاد حسین که شودتازه دلش هر نفس از یاد حسین

دل به شوق آمده وبس که تپیدن دارد به حریم علوی میل پریدن دارد که جمال پسر فاطمه دیدن دارد نغمه ی کودک نوزاد شنیدن دارد که برد سجده وتسبیح ودعا میخواند پسر شیر خدا حمد خدا میخواند

قبل از این روز یکی روز نبی محمود رفت درخانه زهرا و چو در رابگشود دید زهرا که فدایش همه ملک وجود باکسی گرم کلام است نه کس آنجای نبود گفت ای گل ،که مرا تازه تر از مینویی کیست درخانه ،بگو با که سخن میگویی

گفت زهرا که عیان سوز من وساز من است هم خدا ونبی اش باخبر از راز من است در رحم این کودک من مونس ودم ساز من است من به او هم سخن،اونیز هم آواز من است دل من گرچه زهم صحبتی اش شادان است گاه گاهی سخنش ذکر انا العطشان است

ای پدرجان دل من برپسرم میسوزد غم آینده ی او بال وپرم میسوزد او که گوید زعطش من جگرم میسوزد باغبانا مگر این یاس ترم میسوزد قصه ی تشنگی او کجا پایانش جان مادر به فدای دولب عطشانش

اینک آن غنچه ی سربسته شکوفا شده است آن جنین خنده کنان انجمن آرا شده است طفل عیسی نفس فاطمه،گویا شده است مونس خلوت او کودک زیبا شده است

شجر طیبه ی حسن ثمر آورده فاطمه بهر علی باز پسر آورده

رحمت از عرش ببارد که حسین آمده است عظمت سجده گذاردکه حسین آمده است عشق آرام ندارد که حسین آمده است توبه فریاد برآرد که حسین آمده است ماه وخورشید دو آئینه ی زیبایی او فطرس آزادی خود یافت ز آقایی او

نورایثار برآمد که حسین آمده است عمر ظلمت به سر آمد که حسین آمده است شب غم راسحر آمد که حسین آمده است از شفاعت خبر آمد که حسین آمده است این درختی است که نور شجر از مشعل اوست برگ آزادی فطرس ثمر اول اوست

ابدی شد دژ توحید زمیلاد حسین شد روان چشمه خورشید زمیلاد حسین آنچه میخواست خدا دید زمیلاد حسین پنجمین مرتبه تابید زمیلاد حسین

برجهان آب حیات است حسین ابن علی همه را فلک نجات است حسین ابن علی این حسین است که پیوند به جانها زده است علم فضل وشرافت به جهانها زده است پای بر برف زمانها ومکانها زده است وکرم بر سر تاریخ نشانها زده است

او ز هر قوم ونژاد است اگر چه عرب است یاد او اشک برآرد که اگر تشنه لب است

#شاعر سید رضا موید