مدح خوانی و توسل ویژۀ میلاد حضرت ابالفضل العباس(ع) بنفسِ سید مجید بنی فاطمه

اگر نقطه ی باء تنزُّل نمی کرد اگر اسمِ اعظم تغزل نمی کرد اگر بر ظهورش تفَئُل نمی کرد دو عالم نبود و جهان گُل نمی کرد

علی بود و خلقت سراسر علی دید خدا عکسِ خود را فقط در علی دید

علی با خدا رمز و رازش یکی بود علی ذوالفقار و نمازش یکی بود علی جبهه و جانمازش یکی بود علی گریه و رویِ بازش یکی بود

خدا شد علی و پیمبر علی شد علی در علی در علی در علی شد

که هست اینکه حق غَرقِ اوقاتِ او شد خدا جلوه های مناجاتِ او شد همینکه زمانِ ملاقاتِ او شد خدا ماتِ او شد علی ماتِ او شد

دلم بُرد و هربار گفتم اباالفضل صد و سی و سه بار گفتم ابالفضل

ببین بند آمد نفسها سخنها ببین بازمانده نظرها دهنها از این پس تمام است این در زدنها نیازی نباشد به این آمدنها

که می بیند امشب دلم پر زدن را که می بینم امشب دوباره حسن را

اگر آبِ دریا مرَّکب شود باز زمین از غزلها لباب شود باز ادب پیشِ مدحش مودب شود باز رسیده است جا پایِ زینب شود باز

که زینب بگوید که ای جان من تو که باب الحسین و که بابُ الحسن تو

دعا کرد میدان علَم برندارد در این معرکه یک قدم برندارد دعا کرد تیغ دو دَم برندارد که لشگر سر از خاکِ غم برندارد

فقط یال و کوپال یکسر بریزد فقط سر بریزد فقط سر بریزد

علی بین میدان که تصویر می شد چنان ضربه های تو تکثیر می شد زمان فرارِ همه دیر می شد که لشگر به خاکت زمین گیر می شد

پناه حرم دست آب آورِ توست دعاهایِ زینب به پشتِ سرِ توست

خدا این حرم را عجب دیدنی گرد پُر از دست خالی پر از ارمنی کرد وَ لطف تو درد مرا گفتنی کرد دلم را به زلف تو پیوستنی کرد

مرا دست خالی رها میکنی نه مرا دور از کربلا میکنی نه

تو نور قمرهای ام البَنینی دعای سحرهای ام البَنینی تو شاه پسرهای ام البَنینی یل شیرِ نرهای ام البَنینی

فقط بوسه زد روی بالت عزیزم فقط گفت شیرم حالت عزیزم

نظر میخوری رویِ خود را بپوشان از این تیر اَبروی خود را بپوشان از این نیزه پهلوی خود را بپوشان از این تیع بازوی خود را بپوشان

زمین می خورم تا زمین می خوری به روی زمین با جبین می خوری

اگر خار چشمانتان این سپاه است که ای خصم پایانتان این سپاه است که کابوس دورانتان این سپاه است فقط دشمن جانتان این سپاه است

سپاهی که ایرانی اش بَسِّتان است فقط یک سلیمانی اش بَسِّتان است

#شاعر حسن لطفی