نجوا با امام زمان روحی له الفدا ویژۀ وداع با ماه شعبان المعظم با نوایِ حاج مهدی رسولی

    عمر با غفلت گذشت و صرف قیل و قال شد روسیاهی قسمتِ این عبدِ بد اقبال شد اعتقادم پیشِ رنگ دارِ دنیا رنگ باخت بنده ات تطمیع شد ، غافل شد و اغفال شد ماه شعبان دست من کوتاه ماند از دامنت ماه شعبان قسمتم یک مُشت سیبِ کال شد در صدایم جوهره باقی نمانده ای خدا بد زبانی ام سبب شد که زبانم لال شد قلب من گر چه به دست اشک هایم فتح شد با نگاهِ سوی نامحرم ، ز نو اشغال شد کاشکی گویند روز اول ماه خدا رویِ ماه یوسف زهرا هم استهلال شد   *سلام آقا .. سلام صاحب خونه .. آقا دستِ مارم بگیر آقا ..امام رضا فرمودن تو مدینه وقتی شبِ اول ماه مادر میومد برا استهلالِ ماه بالایِ بلندی...دیگه کسی از تو مردم مدینه نمی تونست ماه رو ببینه چون نورِ مادرِ ما غلبه میکرد بر نورِ ماه ..میگه تا مادر نگاه میکردن ماه رو میدیدن آروم که تشریف می آوردن همه تازه چشمشون به ماه تو آسمان می افتاد ..مرحوم صدوق آوردن این روایت رو عرض کردن به امام صادق چرا به مادر شما میفرمودن منصوره ؟صدا زد نورِ مادرِ ما عجیب بوده روزی سه مرتبه تو خانۀ امیرالمومنین نورِ مادرِ ما می تابید ..(فهمیدی چی می خوام بگم؟) این شبایِ آخر می گفت ؛نورِ خونۀ علی .. چراغِ خونۀ علی .. فاطمه جان .. حالا یه جمله بگم شبِ اول ماه .. :*   با لب خشکیده ام دادم سلامی بر حسین باز هم با روضه اش از روزه استقبال شد مادری قامت خمیده اشک هایم را خرید دستگیرم روضه خوان روضۀ گودال شد شاعر : محسن حنیفی