مدح خوانی _تولد امام حسن مجتبی علیه السلام _حاج میثم مطیعی

این خانواده آینه های خدائی اند در انتهای جاده ی بی انتهائی اند خیل ملک مقابلشان سجده می کنند اینها خدا نی اند ولیکن خدائی اند هر کس که می رسد سر اطعام می برند فرقی نمی کند که فقیران کجائی اند یک "السلام" و یک "و علیک السلام "سبز اینها همان مقدمه ی آشنائی اند *** صدها هزار مثل سلیمان در این حرم مشغول لحظه های شریف گدائی اند سوگند می خوریم كه پروانه زاده ایم همسایه ی قدیمی این خانواده ایم *** تو آسمان جودی ما یا كریم تو پرواز می كند دل ما تا حریم تو احساس می كنم به تو نزدیك میشوم وقتی كه می وزد سر راهم نسیم تو وقت كرامت است كه از راه آمده است آن آشنای كوچه نشین قدیم تو سوگند می دهیم خدا را در این سحر بر پینه های رحمت دست كریم تو *** ما را همیشه سائل دست شما كند ما را به زیر پای شما خاك پا كند دست مرا بگیر كه عاشق ترم كنی سلمان خانواده ی پیغمبرم كنی من در قنوت نیمه شبت دور می زنم شاید مرا بگیری و انگشترم كنی آن شاخه ی گلم كه به دست تو داده اند تا هر كجا كه خواست دلت پرپرم كنی من آمدم كه بین سحرهای اشتیاق بال مرا بگیری و خرج حرم كنی بال و پر شكسته به دردم نمی خورد انگار بهتر است كه خاكسترم كنی *** روزی آب و سفره ی نان منی حسن ماهِ مباركِ رمضان منی حسن ای در هوای پاك نگاهت سلام ها نامت نداشت سابقه ای بین نام ها در كوچه ات كسی به كسی جا نمی دهد مكثی نما به شوق چنین ازدحام ها سائل شدن كنار نگاه تو واجب است وقتی گدا به چشم تو دارد مقام ها تو سفره دار شهر خدا ما گدای تو مثل كبوتریم و اسیر هوای تو *** آنكس كه پیش پای شما خم نمی شود در خانه ی فرشته هم آدم نمی شود آقای من بدون توسل به نام تو حالی برای توبه فراهم نمی شود دست مرا بگیر و به سمت خدا ببر چیزی كه از بزرگیتان كم نمی شود آرامش تو باعث طوفان كربلاست بی صلح تو قیام مُحَرم نمی شود هركس كه بر نجابتِ صلح و سكوت تو مؤمن نمیشود، به جهنّم نمی شود *** تا كربلا رسید صدای سكوت تو این قیل و قال ها به فدای سكوت تو ای از هزار حاتم طائی كریم تر لطف تو از تمام كریمان قدیم تر می آوری به وجد تو پروردگار را ای از زبان حضرت موسی كلیم تر تو ابتدای نسل طهورای كوثری هركس حسودتر به تو باشد عقیم تر شاعر:علی اکبر لطیفیان