متن روضه شهادت امام علی علیه السلام(گریز اول)

*وقتی کسی عزیزی را از دست میدهد ،اقوام و خویشان وهمسایگان ،همه جمع میشوند و تسلیت میگویند تا بازماندگان جای خالی عزیز را کمتر احساس کنند ؛و معمولا این طور است که که جمعیت شرکت کننده در عزا تسلی دهنده ،و باعث آرامش باز مانده گان هستند ؛ولی این مطلب در مورد فرزندان امیرالمومنین (ع) صادق نبود . جمعیت میآمدند و تسلیت میگفتند ؛ولی این تسلیتها به جای اینکه تسلی دهنده ی دل فرزندان او باشد داغ دل بچه ها ی علی (ع) را زیادتر میکردچون فرزندان امیرالمونین (ع) دیده بودند که این مردم چگونه با پدرشان رفتار کردند. چگونه حرف زدند و چگونه سکوت کردند . چطور به امیرالمومنین سلام نمیکردند و جواب سلام او را نمیدادند. چطور مادرشان را با سیلی و تازیانه و غلاف شمشیر ...*

 

خودم دیدم به پشت در که مادر از نفس افتاد

خودم دیدم که شش ماهه ز ضرب آن لگدافتاد

خودم دیدم به چشم خود هجوم خیل اعدا را

خودم دیدم به پشت در فغان و ناله ی مادر

خودم دیدم به پشت در فغان و آه و زاری بود

خودم دیدم که زهرا مادرم در بیقراری بود

خودم دیدم در آن کوچه به حق خالق یکتا

که دشمن میزند سیلی به روی مادرم زهرا

منبع:كتاب گریزهای مداحی،نویسنده: محمد هادی میهن دوست،انتشارات: صبح امید