فرازهای ابتدایی دعای ابوحمزه ثمالی به نفسِ حاج محمدرضا غلامرضازاده اجرا شده شب دوم ماه مبارک رمضان

بسم الله الرحمن الرحیم اَللّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ الْحُجَّهِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُکَ عَلَیْهِ وَعَلى آبائِهِ فی هذِهِ السّاعَهِ وَفی کُلِّ ساعَهٍ وَلِیّاً وَحافِظاً وَقائِداً وَناصِراً وَدَلیلاً وَعَیْناً حَتّى تُسْکِنَهُ أَرْضَکَ طَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فیها طَویلاً   إِلَهِی لا تُؤَدِّبْنِی بِعُقُوبَتِكَ ،وَ لا تَمْكُرْ بِی فِی حِیلَتِكَ ،مِنْ أَیْنَ لِیَ الْخَیْرُ یَا رَبِّ وَ لا یُوجَدُ إِلّا مِنْ عِنْدِكَ ،وَ مِنْ أَیْنَ لِیَ النَّجَاةُ وَ لا تُسْتَطَاعُ إِلّا بِكَ ،لا الَّذِی أَحْسَنَ اسْتَغْنَى عَنْ عَوْنِكَ وَ رَحْمَتِكَ ، وَ لا الَّذِی أَسَاءَ وَ اجْتَرَأَ عَلَیْكَ وَ لَمْ یُرْضِكَ خَرَجَ عَنْ قُدْرَتِكَ ، یَا رَبِّ یَا رَبِّ یَا رَبِّ بِكَ عَرَفْتُكَ ، وَ أَنْتَ دَلَلْتَنِی عَلَیْكَ، وَ دَعَوْتَنِی إِلَیْكَ*تو منو دعوتم کردی .. تو به من عمر دادی سر سفرۀ افطار بشینم ... تو منو سرِ سفرۀ سحر دعوتم کردی..*وَ لَوْ لا أَنْتَ لَمْ أَدْرِ مَا أَنْتَ ، الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَدْعُوهُ فَیُجِیبُنِی *این شبا با خدا زیاد حرف بزنیم ..ممنونم از اون خدایی که تا صداش میزنم جواب میده ..*وَ إِنْ كُنْتُ بَطِیئاً حِینَ یَدْعُونِی ،وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَسْأَلُهُ فَیُعْطِینِی*کی شد ازت چیزی بخوام بهم نداده باشی؟..* وَ إِنْ كُنْتُ بَخِیلاً حِینَ یَسْتَقْرِضُنِی ،وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أُنَادِیهِ كُلَّمَا شِئْتُ لِحَاجَتِی،وَ أَخْلُو بِهِ حَیْثُ شِئْتُ لِسِرِّی بِغَیْرِ شَفِیعٍ*همه فرشتگان رو کنار میزارم خودم صدا بنده هامو میشنوم .. حتی نمیزارم فرشته هام بشنون،آبرویِ بنده ام بره..*فَیَقْضِی لِی حَاجَتِی ،وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لا أَدْعُو غَیْرَهُ ،*خدایا یه کاری کن تا آخرِ عمرم درِ خونه کسی دیگه رو نزنم*وَ لَوْ دَعَوْتُ غَیْرَهُ لَمْ یَسْتَجِبْ لِی دُعَائِی وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لا أَرْجُو غَیْرَهُ *دیگه به هیچ کسی امید ندارم *وَ لَوْ رَجَوْتُ غَیْرَهُ لَأَخْلَفَ رَجَائِی*به هرکی امید بستم امیدمُ نا امید کرد اما به یه نفر رو زدم رومو زمین نزد اونم ناامیدِ کربلا اباالفضلِ ... حسین ..* وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی وَكَلَنِی إِلَیْهِ فَأَكْرَمَنِی، *تو با کرامت با من برخورد میکنی* وَ لَمْ یَكِلْنِی إِلَى النَّاسِ فَیُهِینُونِی ، وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی تَحَبَّبَ إِلَیَّ *تو منو دوستم داری ..* وَ هُوَ غَنِیٌّ عَنِّی ، وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی یَحْلُمُ عَنِّی حَتَّى كَأَنِّی لا ذَنْبَ لِی ، فَرَبِّی أَحْمَدُ شَیْ ءٍ عِنْدِی وَ أَحَقُّ بِحَمْدِی اللَّهُمَّ إِنِّی أَجِدُ سُبُلَ الْمَطَالِبِ إِلَیْكَ مُشْرَعَةً، وَ مَنَاهِلَ الرَّجَاءِ إِلَیْكَ مُتْرَعَةً، وَ الاسْتِعَانَةَ بِفَضْلِكَ لِمَنْ أَمَّلَكَ مُبَاحَةً ، وَ أَبْوَابَ الدُّعَاءِ إِلَیْكَ لِلصَّارِخِینَ مَفْتُوحَةً *دستایِ خالیتونُ بالا بیارید موقعِ استجابت دعاست الهی العفو ...*   در سحر چشم که گریان بشود خوب‌ تر است سائلت پاره گریبان بشود خوب‌ تر است   ابر رحمت توئی و از همه من تشنه‌ ترم تشنه گر خرجِ بیابان بشود خوب‌ تر است   اندکی نیز مرا هم بنشان پیش خودت میزبان همدم مهمان بشود خوب‌ تر است   به طبیبان دگر نسخۀ ما را نسپار درد با دستِ تو درمان بشود خوب تر است   تا درستم نکنی دست از‌ این در نکشم این گدا دست به دامان بشود خوب‌ تر است   بعد هر معصیت از خوف به هم می ‌ریزم عبد اگر زود پیشمان بشود خوب‌ تر است   آنقدر سینه زنم تا که نجاتم بدهی آتش‌ اینگونه گلستان بشود خوب‌ تر است   گر بنا هست کسی واسطۀ ما بشود ضامنم شاه خراسان بشود خوب‌ تر است   اشک خوب است که با مرثیه آغشته شود فیض وقتی که دو چندان بشود خوب‌ تر است   دوست دارم دمِ افطار کمی تشنه شوم نوکرِ شاه که عطشان بشود خوب تر است   نام ارباب خودش مظهر اسماء خداست ذکرِ العفو «حسین جان» بشود خوب‌ تر است   اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَى الاَْرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّى سَلامُ اللَّهِ اَبَداً ما بَقیتُ وَ بَقِىَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِیارَتِکُمْ  اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَصْحابِ الْحُسَیْنِ   دو خط روضه و التماسِ دعا بعضی روضه ها مردونه ست ، مردا باید داد بزنن ، بعضی روضه ها هم زنونه ست خانم ها باید بیشتر گریه کنن .. روضۀ علی اصغر دیگه زن و مرد نمی شناسه .. یه بچه ای تو خیمه ها داره ناله میزنه هرکی بغلش میکنه ، آروم نمیشه .. رباب آوردش دم درِ خیمه ، به عبارتی زینب آوردمش بده حسین سیرابش کنه .. ای کاش دسته باباش نمی اومد ... همچین که دستِ باباش اومد بنا به یه نقلی تا اومد لباشُ ببوسه دید تیر گلویِ اصغر رو پاره کرده .. یه نقلِ دیگه میگه اورد جلو دشمن فرمود مردم اگه به من رحم نمی کنید به این بچه رحم کنید هنوز حرفش تموم نشده بود دید گلوی اصغر مِن الُذُنِ اِلیَ الاُذُن ...   گفتم زپا خاری کشم محفل ز چشمم دور شد یک لحظه من غافل شدم ، صد سال راهم دور شد   بابی انت و امی یا مظلوم یا اباعبدالله . .