محفل وصال

به سیاه چال زندان چه خوش است شور و حالم    که گذشته با تو یا رب شب و روز و ماه و سالم

چه غم از فراق یاران کشدم به روزگاران                که محیط حبس دشمن شده محفل وصالم

من و گریه شبانه به تنم بود نشانه                     که عدو به تازیانه زده در سیاه چالم

ز سما گذشته آهم به زمین چکیده اشکم          ز نفس فتاده قلبم به قفس شکسته بالم

گل باغ آشنایی پسرم رضا کجایی                      ز چه در برم نیایی شده وقت ارتحالم

زده ام در این قفس پر که یکی به من زند سر        همه غافلند از من تو بیا بپرس حالم

سر و جان به کف نهادم به عدو شکست دادم        شد از آن به دست و گردن غل آهنین مدالم

وطنم بود مدینه غم غربتم به سینه                          ز کدام غصّه گویم به کدام غم بنالم

به سرشک چشم زهرا به شرار قلب حیدر           به رسول و اهل بیتش به خدای ذوالجلالم

که اگر هزار نوبت بکشند و زنده گردم                  چو به راه دوست باشد نرسد به دل ملالم

هله ای امام هفتم نگهی به اشک

  که به موج غم توسّل به محمد است و آلم